Zugspitze 2

20 januari 2010
Bij het wakker worden zien we het meteen; het wordt een prachtige, zonnige dag. De hemel is stralend blauw en de Zugspitze ligt er zonovergoten bij. Gister was het halfbewolkt en daarom besluiten we nogmaals de Zugspitze op te gaan, zeker als we op internet lezen dat het zicht op de top zo’n 160 km. is.
Op de “rit” naar boven is de gondel bijna leeg en bijna alleen bevolkt door Nederlanders. En niet allemaal van de meest slimme tak van de familie…… “waar staan die geiten hier nou op de berg?” roept een vrouw die onmiskenbaar uit de buurt van Amsterdam komt,talloze keren. De vrouwenclub is bovendien supernerveus en giechelig en als we bijna boven zijn en er een stevige bries opsteekt waardoor de gondel begint te schommelen en de wind door openingen in de gondel giert,komen er geluiden uit die in een geitenstal niet zouden misstaan! De gemzen laten zich niet zien, hun oren hebben het geschreeuw kennelijk opgevangen.
Boven aangekomen blijkt dat ze beneden op het bord niet overdreven hebben; de temperatuur ligt ver onder nul maar de gevoelstemperatuur ligt vele malen lager.(-25 gr. C. – en dan overdrijf ik niet!) Het uitzicht is fenomenaal, niet na te vertellen. Ik weet niet wat je meer de adem beneemt; de kou of het uitzicht! Zelfs de camera vindt het te koud en laat het regelmatig afweten. En dat is niet leuk als je handen er bijna afvriezen omdat je even je handschoenen uit hebt gedaan om de knopjes te bedienen.
Een kleine maaltijd in het luxe restaurant smaakt goed en het uitzicht, ook daar weer…… niet na te vertellen! Of je in een vliegtuig zit. Na verloop van tijd besluiten we toch maar eens de terugtocht te aanvaarden. Als we zitten te wachten op het vertrek van de gondel (waar maar liefst 100 personen in kunnen!), moet ik toch even denken aan die keer dat we naar beneden wilden bij de Luneburger See. Voordat we in wilden stappen zei die man; Sie mussen noch ein wenig warten…..es windet zu viel (U moet nog even wachten, het waait te hard) ……. Slik, nogmaals slik……
En dan; tijdens de afdaling gaat de gondel ineens langzamer en langzamer en…..komt stil te hangen…… Er volgt een ijzige stilte, waarin een hoog kinderstemmetje ineens zegt: Waarom zijn we nou gestopt? We hangen hoog, heel hoog tussen hemel en aarde en de grond is heel ver onder ons.
De “gondelbegeleider” zegt niets, loopt naar de achterkant van de gondel, kijkt naar boven, draait zich om, kijkt mij recht in de ogen, zegt niets, loopt terug naar zijn plek en drukt op een paar knoppen. Ik krijg visioenen van sterke brandweerlieden die ons na uren uit onze benarde positie komen bevrijden, en waarbij we over kabels omlaag getakeld moeten worden, waarna we opeens weer verder gaan. Een man vraagt wat er nu aan de hand was en het antwoord kan ik niet verstaan. Ik houd mijn adem in en wacht maar even rustig af totdat we langzaam het Talstation binnenschuiven. Pas dan heb ik genoeg moed verzameld om te vragen wat er nu de reden van was dat we een paar minuten stil hingen. Het antwoord; “Mijn collega van de gondel die omhoog ging, is bij de paal even uitgestapt om met de oliespuit wat olie bij te spuiten” (………)
Ik weet niet of ik hem moet geloven. Volgens mij steekt hij de draak met ons Laaglanders en vindt hij het leuk om zijn vrouw bij de avondmaaltijd te vertellen hoe hij ons in het ootje heeft genomen.....