Schloss Neuschwanstein

Woensdag 4 juli 2007.
Het wil nog maar niet zomeren........
Het lijkt wel herfst! Oktober, in plaats van Juli. De regen is de hele nacht met bakken naar beneden gekomen en we zijn regelmatig wakker geworden van het getik op het dak.
Wat heet getik! Het kwam zelfs boven Rob zijn snurken uit!
Alles is door en door-nat.
Als dan ook nog de herendouches geen warm water geven en ik wel prinsesheerlijk heb kunnen douchen in een grote badkamer, zakt het moreel tot onder zeeniveau. En dat is een heel eind want we zitten hier op 1200 meter!
De plannen om vandaag naar het Deutsches Museum in München te gaan moeten we laten varen. (toepasselijke uitdrukking met dit weer) Er is een staking bij de Deutsche Bahn en het is één grote verkeerschaos rondom en in München. Ander keertje dus.
In plaats daarvan gaan we naar slot Neuschwanstein. Het sprookjeskasteel van Doornroosje. Het kasteel in Walt Disney World is een kopie hiervan in het klein.
De reis er naar toe verloopt zeer voorspoedig en niet in de laatste plaats omdat de zon doorbreekt. Een parkeerplaats is snel gevonden in dit op-en-top-toeristenoord. Nog even een snackje genomen bij de Imbiss op de hoek, en dan begint de klim van 40 minuten naar boven.
Onderweg, door het bos omhoog, begint het toch weer wat te regenen maar onze regenjassen en paraplu’s houden ons goed droog. We zijn veel te vroeg boven. Bij de kassa werd ons verteld dat er een rondleiding zou zijn in het Nederlands om 15.50 uur. Dat de “Nederlandse rondleiding” alleen bestaat uit het je in de hand drukken van een cassetterecorder met een Nederlands bandje die je tegen je oor mag houden, weten we op dat moment nog niet. Waarom ze ons dus bij deze “Nederlandstalige rondleiding” hebben ingedeeld, op een zo laat tijdstip van de dag, zal voor ons altijd een raadsel blijven. Als we om 14.00 uur voor de poort staan hebben we echt geen zin om daar bijna twee uur te blijven staan. We lopen dus weer 5 minuten naar beneden waar een restaurantje is.
In eerste instantie vinden we een plek op houten banken onder de overkapping, maar een kleine zoektocht leert ons dat er een hartstikke leuk restaurantje binnen is met een aardig uitgebreide kaart. Omdat we vermoeden nogal laat thuis te zullen zijn, besluiten we ons hier te installeren en onze warme maaltijd van vandaag te gebruiken.
Helaas, alle tafels zijn bezet en voor we weten wat er gebeurt, stroomt er een hele groep Spanjaarden binnen. De gérant heet ze allemaal van harte welkom en duwt ons aan de kant. Rob begrijpt op dat moment niet direct wie hij is en vraagt : “Arbeiten Sie hier?”, waarop deze nazaat van Catweazle met zijn ogen rolt, en zegt : “Ich bin hier der Chef des Hauses!”.
Prompt laat hij een groepje van drie Nederlandse “Deftige Dames”, die niet zouden misstaan in het progamma Glamourland van ons aller Gert-Jan Dröge voorgaan. Het enige wat nog ontbreekt is een glas champagne in de ene hand en een toastje met kaviaar in de andere hand.
Maar.....het geluk is aan onze kant. Ze komen terug en er is een tafel vrij, want, zo zegt Catweazle jr. : “Sie wollen rauchen und das kann hier nicht. Hier kann man essen und trinken! Und gut auch! Das muss doch genug sein! “ Waarna de dames worden afgevoerd naar het verstgelegen hoekje van het pand, alwaar ze aan hun trekken kunnen komen. Soms is er toch nog gerechtigheid.
Na een voortreffelijke maaltijd wordt de dag voor ons nóg aangenamer als Roan er op staat de rekening te betalen. Heel aardig en attent en we zijn hem zeer dankbaar. De serveerster weet niet wat ze hoort als die jonge knaap met zijn Rabobank-pas zwaait en zegt : “Ich möchte gerne zahlen.”
Daarna klimmen we met goed gevulde buikjes weer omhoog en betreden het slot. We weten niet wat we zien. We zijn oude kastelen en ruïnes gewend waar je elk moment een ridder op paard om de hoek verwacht. Dit slot is zó nieuw en luxe, niet normaal meer. Althans; wat er van afgebouwd is. Koning Ludwig heeft zijn slot nooit kunnen voltooien. Slechts 15 kamers zijn afgemaakt. De laatste 65 die hij nog in gedachten had, zijn nooit afgemaakt. Voordat zijn grootheidswaanzin nóg ernstigere vormen aan kon nemen, en hij nóg meer geld over de balk kon gooien, werd hij een kopje kleiner gemaakt.
Althans, hij werd dringend verzocht mee te gaan op een vistochtje op een meer maar daarna is er nooit meer wat van hem vernomen.......Zes weken later was zijn kasteel al een museum.
Hij heeft hier maar een half jaar gewoond. Zijn bed is nog opgemaakt, evenals de vertrekken van de bedienden. Tijdens de rondleiding komen we de “Glamourland-mevrouw” op haar hoge hakjes weer tegen. Ze klaagt dat ze het koud heeft in haar chiffon omslagdoekje. Rob biedt haar zijn trui te koop aan. Met een zure glimlach slaat ze het aanbod af. Als we weer buiten komen, besluiten we met de paardenkar naar beneden te gaan. Onze voeten hebben genoeg geleden.
Op de weg naar huis laten we de zon achter ons en rijden de regenwolken tegemoet. De dikke brij hangt nog steeds over de Alpen en het lijkt hier vandaag toch echt meer geregend te hebben, dan bij ons, in het heuvelland rond Füssen.
Nog even lekker ontspannen in het zwembad. En daarna de kachel maar aangedaan. Het begint wéér te regen. De jongens zijn onvermoeibaar en gaan nog even pingpongen. Wel leuk dat ze zoveel aan elkaar hebben. Roan móet volgend jaar weer mee! Zonder hem hadden we allang met een nukkige puber gezeten, die zich in zijn ééntje nauwelijks had weten te vermaken.