Ezels, zon en Zugspitzbahn

Zaterdag 7 juli 2007.
Voor het eerst worden we wakker zonder het geluid van regen.
De bewolking blijft nog wel lang hangen maar het ziet er stukken beter uit dan de afgelopen dagen. Om zoveel mogelijk uit de dag te halen, zijn we vroeg op pad. Eerst weer naar Biberwier, naar de rodelbaan.
Als we op het middenstation uit de stoeltjeslift stappen, zien we dat de stoeltjeslift naar de top ook in bedrijf is. We stappen in maar al gauw blijkt dat deze lift veel hoger gaat dan we hadden verwacht en ook veel steiler is. Dat vindt Roan niet echt leuk. Als hij uitstapt, zegt hij vastbesloten; “Híer ga ik níet meer in.” Dan hebben we een probleem......We hebben geen proviand bij ons, geen regenjassen (inmiddels is het toch weer wat donkerder geworden), en we weten niet hoe ver het is naar beneden. Ik schat dat het toch wel een uur of drie lopen is.........
We zien een hut waar rook uit de schoorsteen komt en gaan daar navragen of het doenlijk is te voet naar beneden te gaan en hoe lang dat ongeveer duurt.
De hut blijkt de mooiste berghut die we ooit gezien hebben. Aan de aankleding is wel zóveel zorg besteed! Een levensgrote open haard, houten afdakjes, foto’s aan de muur, “sterretjes” in het plafond, een watervalletje, en de toegang naar de toiletten gaat voor de kinderen over een glijbaantje door een klein grotje. We kijken ons ogen uit! Het lijkt de Efteling wel. Op het terras genieten we van een goede kop koffie met Apfelstrüdel.
Volgens de waardin is het anderhalf uur lopen naar beneden en goed te doen. Ze heeft gelijk. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar het is te doen. Je knieën vinden het na 1 uur afdalen niet zo leuk meer maar het is wel heel mooi. Dwars door het bos. Onderweg komen we koeien tegen en.....ezels.
Als we de drie ezels even onder hun kinnetjes hebben geaaid, zijn ze niet meer van ons weg te slaan en komen we niet meer van ze af! Eric lokt ze als hondjes maar dat had hij beter niet kunnen doen. Ze volgen ons zeker 10 minuten en ik kom niet meer bij van het lachen. Ik wou dat mijn eigen honden zo goed naar het commando “volg” luisterden als deze ezels. Een fietser die voorbij komt, vraagt of ik mijn huisdieren heb meegenomen. Nee....mijn familie, roep ik. Rob probeert ze van mij weg te houden door ze de weg te versperren en mij door te laten lopen, maar daar trekken ze zich niets van aan. Ze blijven me volgen en om me heen lopen. Uiteindelijk komen we bij een hek waar wij doorheen glippen en blijft het olijke trio ons verdrietig na staan kijken.
Inmiddels zijn we bij de rodelbaan aangekomen en nemen we het laatste stuk van de berg op een makkelijker manier. Vet, cool, gaaf!
Beneden aangekomen stappen we in de auto en gaan op weg naar Heiterwang. Daar willen we met de boot een tochtje maken op de Plansee maar als we zien hoe lang zo’n tochtje duurt, besluiten we toch onze spaarzame zonne-uren aan andere bezigheden te spenderen. We eten een hapje bij de oever en genieten van het mooie uitzicht en de zon die nu echt goed doorbreekt.
Inmiddels hebben Rob en Roan besloten definitief niet met de Zugspitbahn te willen. Dat opent voor Eric en mij de mogelijkheid van hun kaartjes gebruik te maken. We zijn net op tijd voor de laatste Bergfahrt. Het wordt een onvergetelijk uurtje. Fantastisch. In die bak kunnen honderd mensen. We zitten er met z’n tweeën in. Boven hangt nog mist en nadat we uitgestapt zijn is het uitzicht helaas weg. Wel kunnen we sneeuwballen gooien. Het lijkt wel winter, op bijna 3000 meter.
We kunnen maar heel even blijven want om 16.40 uur is de laatste Talfahrt. Die is zo mogelijk nog mooier. Geweldig! Als je uit de mist komt en je ziet ineens het hele dal weer onder je!
Opgetogen komen we aan. Morgen weer!