Fly and Rail away

De dag begon al vroeg en na een fikse ruzie met de kaartautomaat op het oerlelijke station van Emmerich (Trudy zei: hier konnte mann ein Krimi machen) zat ik toch nog op tijd in de trein van Emmerich naar Dusseldorf. Daar waande ik mij terug in Disney World, zo futuristisch ziet de monorail er uit die je naar de Terminal brengt. Ik schrok me een hoedje van de drukte en omdat ik echt geen tijd had om achteraan aan te sluiten heb ik me maar ingecheckt bij een automaat en mijn tas, die net iets te groot en te zwaar was, aan boord meegesmokkeld. Helaas was het gevolg dat ik de Aioli (kruidenboter) die ik voor Trudy had gekocht bij de tassencontrole moest inleveren! De bakjes waren nog helemaal afgesloten, maar ja, meer dan 100 ml "vloeistof" he?! Er zou eens een bom in kunnen zitten! De collega riep nog: "Ja das kenne ich. Schmeckt gut!" En, floep, daar vlogen de twee potjes in de vuilnisbak. Zouden ze er lang in gelegen hebben? Of hebben ze er 's avonds nog van genoten? In de drie ontbijtkoeken had ik aardige kneedbommen kunnen verstoppen, maar die zag hij niet en de aioli lag bovenop. Kan je nagaan hoe goed ze zoeken! Voor vertrek bij de gate nog even een cappuccino en een croissantje genomen die met een prijs van 6 euro en 40 centen meer kostten dan mijn hele ticket van 2 euro! Tijdens de vlucht was er zo veel turbulentie dat het me nauwelijks lukte mijn glas aan mijn mond te krijgen en alhoewel het na 22 jaar weer vliegen met good-old-Lufthansa (waar ik met veel plezier gewerkt heb) een feest van herkenning was, had ik toch wel een beetje het zweet in mijn handen staan en kon ik na een geslaagde landing bijna de (natte) grond van Zurich kussen! Trudy was helemaal naar Zurich gekomen en samen hebben we de trein naar het zonnige Tessin genomen. Onderweg voelde ik me alsof ik in het programma "Rail Away" zat. Prachtig, wat een mooie rit! En niet in de laatste plaats omdat we bij de St. Gotthard tunnel een kilometers lange file voorbij reden. Dat onze trein toch niet stopte in Tenero en we door moesten rijden naar Locarno om vervolgens met het boemeltje terug te rijden, kon de pret echt niet drukken. Na een gezellige, rustige en mooie avond heb ik nog mijn uiterste best gedaan om de Krimi af te kijken, maar helaas; Klaas Vaak strooide iets te veel zand!